بیایید برای ظهور یک کم کار کنیم !
بیایید برای ظهور یک کم کار کنیم !
قرن هاست که بشریت در انتظار به سر انجام رسیدن کار دنیاست ، او دوست دارد تا آینده ای را که قرنها پیش از آن سخن گفته اند را ببیند و همه نیز دوست دارند تادر آخر الزمان گروه برنده و وارثان نهایی زمین باشند .
به یاد دارم که دوازده سال پیش اولین بار با دیدن فیلم سینمایی « رزیدنت اویل »(Resident.Evil)متوجه آخر الزمان شدم ، فیلمی از سلسله فیلم های « زامبی » که در آن بشریت گرفتار آفت بزرگ بیماری های ویروسی شده و تمام جهان در حال نابودی است ، این سری فیلم ها که با رویکرد آخر الزمانی از سوی کمپانی های بزرگ فیلم سازی تولید می شوند را نباید به سادگی از کنارشان گذشت ، آنان برای آینده دنیا برنامه دارند و در تمام آثار مکتوب و مصور خود پیرامون بدست گیری سرنوشت بشریت کار می کنند .
به جرات می توان گفت در عصرحاضر بیشترین سرمایه ای که جهان غرب برای فیلم سازی هزینه می کند بر روی فیلم هایی با رویکرد آخر الزمانی است و تلاش می کنند تا به جهانیان بفهمانند که در آخر الزمان آنها منجی هستند .
اگر اسم فیلم های زیر را شنیده و یا آنها را دیده باشید خواهید فهمید که به صورت هدفمند از سالیان گذشته تا کنون خود را بیش از قبل به عنوان منجی معرفی می کنند .
از این قبیل فیلم ها در دنیا بسیار تولید می شوند . [1]
در این گروه از فیلم ها منجی گری ابتدا به صورت فردی است ، یعنی یک فرد است که به تنهایی بشر را هم در بعد عقیدتی و هم در بعد امنیتی نجات می دهد و به مرور زمان در سال های بعد این منجی بشر تبدیل به گروهی از انسانها متحد می شود که با همکاری یکدیگر بشریت را نجات می دهند . [2]
از مجموع کار رسانه ای جهان غرب روشن می شود که ایشان برای در دست گیری سرنوشت بشریت در آخرالزمان تمام تلاش خود را بکار می برند تا با اتحاد و هم فکری و تخصصی بی نظیر رقم زنندگان سرنوشت بشر در آخرالزمان باشند .
اما وضعیت ما بسیار جالب است ! قرنهاست ما شیعیان که مدعیان حقیقی بدست گرفتن سرنوشت بشر در آخر الزمان هستیم و ادعا می کنیم که منجی موعود امام زمان ماست دست روی دست گذاشته و جز دعای ساده زبانی برای ظهور منجی کاری نمی کنیم ، اما دشمنان دین خدا تا جایی پیش رفته اند که تمامی اتفاقات احتمالی در آینده را نه تنها ترسیم بلکه تصویر سازی کرده اند و برای رویارویی با آنها و حفظ وحدت عملیاتی در آن زمان تمام تلاش خود را بکار می برند .
ما شیعیان مدعیانی هستیم که تنها با زبان پای ادعای خود ایستاده ایم . اما یهودیان آموزش های عملی خود را از هزاران سال پیش سینه به سینه و نسل به نسل به فرزندانشان آموختند و جامعه از هم پاشیده خود را به هم چسباندند تا توانستند کشوری با قدرت سیاسی و اقتصادی و امنیتی بالا تاسیس کنند ، آن وقت ما مسلمانان امت واحده ای را که با خون جگر های امیر المؤمنین علی علیه السلام و پهلوی شکسته زهرای اطهر سلام الله علیها بدست آمده بود را از هم گسستیم .
برای این که مولفه های لازم برای تحقق ظهور امام زمان علیه السلام یگانه منجی عالم بشیریت فراهم شود مقدمات و زیر بناهای بسیاری لازم است ، اما اصلی ترین و مهم ترین عاملی که زیربنای تحقق تمامی مقدمات ظهور می باشد این است که شیعیان علی بن ابی طالب علیه السلام راهی بیابند که با آن بتوانند حکومتی جهانی که مبنای شکل گیری آن محبت الهی و اولیاء اوست را سامان ببخشند ، حکومتی که در آن تک تک افراد جامعه بر اساس محبت و ولایت اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام روابط یکدیگر را تنظیم نمایند خلاصه آن که تمامی معیار های اصلی جامعه آنها محبت باشد .
به همین امر دلالت دارد کلام امام زمان علیه السلام که در نامه ای به شیخ مفید علیه الرحمه می نویسند:
« لَوْ أَنَّ أَشْیَاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَى اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیْهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَى حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا »[3] اگر پیروان ما - که خدای آنان را در فرمانبرداری خویش توفیق ارزانی بدارد – به راستی در راه وفای به عهد و پیمانی که بر دوش دارند، همدل و یک صدا بودند ( و از سر محبت و دوستی قلبی تعامل می کردند) ، هرگز خجستگی دیدار ما از آنان به تأخیر نمیافتاد و سعادت دیدار ما، دیداری بر اساس عرفان و اخلاص از آنان نسبت به ما، زودتر روزی آنان میگشت.
همین یک کلام بس است ما را اگر طالب حقیقی ظهور آخرین منجی بشریت هستیم .
پس بیایید برای تحقق ظهور نه فقط حرف بلکه مقداری هم عمل کنیم
امام طمان منتظر است باید کاری کنیم
ای که دستت می رسد کاری بکن !!
────────────────────────────
- (رجوع کن به رده فیلم های پسا رستا خیزی در ویکی پدیا )
- ( به عنوان مثال رجوع کن به سریال the last ship)
- (الإحتجاج على أهل اللجاج (للطبرسی)، ج2، ص: 499)
