چگونه عالَم خود را آباد کنیم ؟
افراد بسیاری در عالم هستند که فکر می کنند آبادی حقیقی در گرو ثروت مند بودن است اما غافل اند از این که آبادی این عالم به آبادی مزرعهی وجود انسان است نه به ساختن برج های سر به فلک کشیده و شهر سازی و ... . آبادی عالم انسانی بهآبادی دل اوست و این امر جز به طاعت الهی میسر نمی شود و ترک طاعت نیز موجب ویرانی او می شود ، امام امام سجاد علیه السلام در صلوات شعبانیه فرمود :
«وَ اعْمُرْ قَلْبِی بِطَاعَتِکَ وَ لَا تُخْزِهِ بِمَعْصِیَتِک»[1]
خدایا بواسطه طاعت خودت قلبم را عمران و آباد ساز و آن را با گناه خود ویران ننما.
یعنی خدایا به من توفیق طاعت خود راعنایت کن تا دلم آباد شود و مبادا توفیق عبادت و طاعتت را از من بگیری که به دام معصیت بیافتم و قلبم ویران و خرابه شود .
هر کسی که مزرعه وجودش را آباد و در آن بذر انسانیت بکارد، هنگام رحلت از عالم دنیا امیر المومنین علیه السلام بر او جلوه نموده و به ملاقات حضرتش می رسد در حالی که غرق در سرور و شادی است ، در این هنگام پشت پا به تمام ملک دنیا خواهد زد و لذت با حضرت بودن را با هیچ چیز عوض نمی کند لذا دنیا را رها کرده و به طرف حق باز می گردد . در آن لحظه امکان ندارد که شیطان و اعوانش بتوانند توجه او را به دنیا و مظاهرش منعطف نموده و او را در ایمانش به تزلزل بیاندازند .
اما آنان که با سهل انگاری و غفلت آباد سازی مزرعه جان خویش را رها کرده و دنیا را به بازی و عیش و نوش های خیالی سپری کرده اند هیچ بهره ای از انسانیت نخواهند برد ، هم از انسانیت و هم از انسان کامل بیگانه اند به همین دلیل کویر دلشان هیچ گاه آباد نخواهد شد ، ایشان مردگانی متحرک اند که در دنیا جز ویرانی اثری از آنان باقی نماده و دنیا معبودشان گشته ، تا آن جا که در لحظه مرگ نیز نمی توانند از دنیا دل بکنند ، به همین دلیل هیچ گاه لذتی که مومنین می برند را درک نکرده و از رحمت های خاص الهی محروم می شوند .
امام صادق علیه السلام در این باره می فرماید :
« مَا یَمُوتُ مُوَالٍ لَنَا مُبْغِضٌ لِأَعْدَائِنَا إِلَّا وَ یَحْضُرُهُ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ عفَیَسُرُّونَهُ وَ یُبَشِّرُونَهُ ، وَ إِنْ کَانَ غَیْرَ مُوَالٍ لَنَا یَرَاهُمْ بِحَیْثُ یَسُوؤُهُ وَ الدَّلِیلُ عَلَى ذَلِکَ قَوْلُ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع لِحَارِثٍ الْهَمْدَانِیِ
« یَا حَارِ هَمْدَانَ مَنْ یَمُتْ یَرَنِی مِـنْ مُـؤْمِـنٍ أَوْ مُـنَـافِـقٍ قُبُلًا » » [2]
هیچ کس نیست که دوستدار ما و دشمن دشمنان ما باشد و بمیرد، مگر اینکه [در هنگام مرگش ]رسول خدا صلى الله علیه و آله و امیر مؤمنان و حسن و حسین ـ صلوات اللّه علیهم ـ حاضر شوند و اگر دوستدار ما نباشد، آنان را به گونه اى که ناراحت شود، مشاهده کند. دلیل بر این مطلب، فرموده امیر مؤمنان علیه السلام به حارث همدانى است که : اى حارث همدانى! هر کس بمیرد مرا رو در رو مى بیند، مؤمن باشد یا منافق.
باید در پی آرامگه جان باشیم اما جز اهل اشارت به آن جا نمی رسند !
ای نسـیـم سحـر آرامـگـه یـار کجـاست مـنـزل آن مه عاشق کش عیار کجـاست
شب تار اسـت و ره وادی ایـمـن در پیش آتش طـور کـجـا موعـد دیـدار کجـاست
هـر که آمد به جهـان نقـش خرابـی دارد در خـرابات بگـویید که هشـیار کجـاست
آن کس است اهل بشارت که اشارت داند نکته‌ها هست بسی محرم اسرار کجـاست
[3]
────────────────────────────
[1] (إقبال الأعمال (ط - القدیمة)، ج2، ص: 687)
[2] (تفسیر القمی، ج2، ص: 265)
[3] ( دیوان حافظ - غزل شماره 19 )
