از تولّد تا لقاء الله
از تولّد تا لقاء الله
مسیر حرکت انسان در عالم هستی فراز و نشیب های بسیاری دارد ، روزی در عالم نور که « احسن تقویم »است جای داشت و بعد از گذشتن از مجاری مختلفی پای به این عالم ماده گذاشت و روزی نیز از این دنیا بار بسته وراهی ابد می شود ، چه دوران های حساسی که از آن گذر کرده و در پیش دارد .
امام رضا علیه السلام فرمود :
«إنّ أوحَشَ ما یَکونُ هذا الخَلقُ فی ثَلاثَةِ مَواطِنَ: یَومَ یُولَدُ ویَخرُجُ مِن بَطنِ امِّهِ فیَرَى الدُّنیا، ویَومَ یَموتُ فیَرَى الآخِرَةَ وأهلَها، ویَومَ یُبعَثُ فیَرى أحکاماً لَم یَرَها فی دارِ الدُّنیا.»(الخصال: 107/ 71)وحشتناکترین زمان براى این مخلوق سه جاست: روزى که متولّد مىشود و از شکم مادرش بیرون مىآید و دنیا را مىبیند، روزى که مىمیرد و آخرت و اهل آن را مىبیند و روزى که برانگیخته مىشود و احکامى (قوانینى) را مىبیند که در سراى دنیا ندیده است.
انسان این همه مراحل را سپری می کند ، اما برای چه ؟ واقعا مسیر او به کجاست ؟
آیا این همه سختی برای هیچ است ؟ یا آن که در پس این همه سختی ها آسانی و حقیقتی عظیم نهفته است ؟
آن کس که اهل تعقل باشد انسان را موجودی جاری در عالم هستی می بیند که مانند آبرود ها به دریای عظیم حقیقت می ریزد ، حقیقتی که با عقل ها و ادراک ضعیف بشری درک نمی شود و برای فهم آن باید یکپارچه جان شد .
انسان در مسیر لقاء الله قرار دارد ، لقاء اللهی که همه کمالات در آن نهفته است
﴿یا أَیُّهَا اَلْإِنْسانُ إِنَّکَ کادِحٌ إِلى رَبِّکَ کَدْحاً فَمُلاقِیهِ ﴾ (سوره الانشقاق ، آیه 6 ) ای انسان! تو با تلاش و رنج بسوی پروردگارت می‌روی و او را ملاقات خواهی کرد!
در این مسیر گام برداشته ایم ، بلکه برای حرکت در این مسیر ما را خلق کرده اند،
بنابر این باید خود را برای لقاء الله آماده کنیم !
اما سیر در این وادی مقدس نیازمند آموزش های خاصی است که جز در مکتبی بی خلل و کامل امکان پذیر نیست ، مکتبی که تمامی معارف مربوط به کمال انسان را در اختیار آن قرار می دهد ، باید آن مکتب را شناخت و بر اساس تعالیم آن خود و خانواده خود را آموزش داد تا همه با هم مسیر کمال و تعالی را طی کنند .
باید سراغ تعالیمی رفت که ریشه در حقیقت داشته و انسان را به «حق» متصل می کنند ، باید حق را شناخت و در مسیر آن گام برداشت ، راه این جاست !!! کجا می روید ؟!
باید از کسانی تبعیت نموده و تعالیم الهی را از آنها گرفت که خود هدایت یافته اند ، انبیاء و اولیاء الهی تنها کسانی هستند که برای رسیدن به مقصد نهایی خود می توان از آنها کمک گرفت :
﴿مَنْ کانَ یَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلاً صالِحاً وَ لا یُشْرِکْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً﴾ (سوره کهف ، آیه 110 ) پس هر که به لقای پروردگارش امید دارد، باید کاری شایسته انجام دهد، و هیچ کس را در عبادت پروردگارش شریک نکند!
