اثرات مثبت فرزند آوری -دریافت حمایت معنوی پس از مرگ

اثرات مثبت فرزند آوری  -دریافت حمایت معنوی پس از مرگ

داشتن فرزند صالح نه تنها در دنیا موجب آثار و ثمرات مثبتی است بلکه عامل مؤثری در رشد و تعالی معنوی والدین بعد از مرگ نیز خواهد بود.

 

پدران و مادران از دنیا رفته، از عبادت و مناجات و کار خوب (خیر) فرزندان شان بهره می برند و هم چنین دعای فرزند صالح برای پدر  و مادرش مستجاب است بنابراین باید دانست می توانیم کاری کنیم تا با تولید فرزندان صالح برای قیامت خود توشه جمع کنیم ، در این رابطه به روایات ذیل توجه نمایید :

 اسحاق ابن عمار از امام صادق علیه السلام  نقل می کند که

« إِنَّ فُلَاناً قَالَ إِنِّی کُنْتُ زَاهِداً فِی الْوَلَدِ حَتَّى وَقَفْتُ بِعَرَفَةَ فَإِذَا إِلَى جَانِبِی غُلَامٌ شَابٌّ یَدْعُو وَ یَبْکِی وَ یَقُولُ یَا رَبِّ وَالِدَیَّ وَالِدَیَّ فَرَغَّبَنِی فِی الْوَلَدِ حِینَ سَمِعْتُ ذَلِکَ.»(الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏6، ص: 3) شخصی گفت: در داشتن فرزند بی رغبت بودم، تا توفیق وقوف در عرفات نصیبم شد. در کنارم جوانی را دیدم که دعا می کرد و اشک می ریخت و می گفت: «خدایا پدر  و مادرم ، پدر  و مادرم » و بعد از این که این را شنیدم به فرزند دار شدن رغبت یافتم .

 

هم چنین رسول اکرم صلی الله علیه و آله  می فرماید:

 «خَمْسَةٌ فِی‏ قُبُورِهِمْ‏ وَ ثَوَابُهُمْ‏ یَجْرِی‏ إِلَى‏ دِیوَانِهِمْ‏ مَنْ غَرَسَ نَخْلًا وَ مَنْ حَفَرَ بِئْراً وَ مَنْ بَنَى لِلَّهِ مَسْجِداً وَ مَنْ کَتَبَ مُصْحَفاً وَ مَنْ خَلَّفَ ابْناً صَالِحاً.»(جامع الأخبار(للشعیری)، ص: 105،بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج‏101، ص: 97)پنج نفر از دنیا رفته ولی پرونده آنان بسته نشده و دایم به آنان ثواب می رسد: کسی که درختی کاشته، چاهی آبی برای بهره برداری مردم حفر کرده، مسجدی ساخته، قرآنی نوشته و کسی که فرزندی شایسته ای از او به جای مانده باشد.

 

 

از این بیانات ارزشمند روشن می شود که فرزند تا چه اندازه در حیات بعد از مرگ انسان اثر دارد ، اما نکته مهمی که حائض اهمیت است این است که باید فرزند صالح تربیت کرد تا بتوان از اموری که ذکر آنها گذشت  بهره ای برد و الا اگر فرزندان ناصالح باشند نه تنها سودی به حال دنیای انسان ندارند بلکه در آخرت نیز وبالی از جانب ایشان بر گردن انسان است و باید در قبال تربیت نادرست آنها پاسخ گو باشد .

 

امام صادق علیه السلام  در بیانی نورانی می فرمایند :

 «مِیرَاثُ اللَّهِ مِنْ عَبْدِهِ الْمُؤْمِنِ الْوَلَدُ الصَّالِحُ‏ یَسْتَغْفِرُ لَهُ‏.»(من لا یحضره الفقیه، ج‏3، ص: 481)میراث خدا از بنده ی مؤمنش، فرزند صالحى است که برای او استغفار  می کند . 

 

هم چنین در برخی روایات به نمونه هایی اشاره شده که والدین گناهکار، در اثر دعا و اعمال شایسته فرزندان مورد رحمت و غفران الهی قرار گرفته اند. به عنوان مثال؛ در روایتی از  رسول اکرم صلی الله علیه و آله آمده است:  

 «‏ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله مَرَّ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ علیه السلام  بِقَبْرٍ یُعَذَّبُ‏ صَاحِبُهُ‏ ثُمَّ مَرَّ بِهِ مِنْ قَابِلٍ فَإِذَا هُوَ لَا یُعَذَّبُ فَقَالَ یَا رَبِّ مَرَرْتُ بِهَذَا الْقَبْرِ عَامَ أَوَّلَ فَکَانَ یُعَذَّبُ وَ مَرَرْتُ بِهِ الْعَامَ فَإِذَا هُوَ لَیْسَ یُعَذَّبُ فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِ أَنَّهُ أَدْرَکَ لَهُ وَلَدٌ صَالِحٌ فَأَصْلَحَ طَرِیقاً وَ آوَى یَتِیماً فَلِهَذَا غَفَرْتُ لَهُ بِمَا فَعَلَ ابْنُهُ »(الکافی (ط - الإسلامیة)، ج‏6، ص: 4) عیسى از کنار قبری گذشت که صاحبش را عذاب می کردند و سال دیگر بر آن گذشت و عذاب نداشت عرض کرد پروردگار پارسال از کنار این گور گذشتم و صاحبش معذب بود و امسال عذابى ندارد خدا به او وحى کرد اى روح اللَّه فرزند صالحى داشت که بالغ شده راهى را اصلاح کرد و یتیمى را پناه داد او را بخاطر کار پسرش آمرزیدم .

معنای تربیت دینی

معنای تربیت دینی  

 

 

تربیت در اصل از ریشه « ربب » به معنای سوق دادن مداوم شیء به سوی کمال و رفع نقص هایش می باشد . (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج‏4، ص: 18)

راغب اصفهانی نیز می گوید :

(الرَّبُ‏ فی الأصل: التربیة، و هو إنشاء الشی‏ء حالا فحالا إلى‏ حدّ التمام‏،)( مفردات ألفاظ القرآن، ص: 336)رب در اصل تربیت است و تربیت یعنی ایجاد شی ء به تدریج از حالتی به حالت دیگر تا به حدتمام برسد .

بنابر این مربی کسی  است که یک شی ء را  به تدریج از حالتی به حالت دیگر سیر می دهد تا اورا به حدتمام برساند .

باید توجه داشت که  تدریجی بودن تربیت در معنای لغوی او مورد نظر قرار گرفته است .لذا صل در تربیت و پرورش تدریجی بودن است بنابر این افعالی که مربیان به صورت مقطعی  وآنی انجام می دهند تربیت به معنای حقیقی آن نخواهد بود .

هم چنین باید دانست که تربیت دینی ، یعنی شکوفا نمودن استعدادهای درونی و فطری انسان و خدای متعال انبیاء الهی را  برای شکوفا کردن آن استعداد های فطرتی به سوی جوامع بشری فرستاده است . 

به همین دلیل است که امیرالمؤمنین ، علی علیه السلام در انگیزه و هدف فرستادن پیامبران الهی از جانب خدای متعال  می فرمایند :

« ِفَبَعَثَ‏ فِیهِمْ‏ رُسُلَهُ‏ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ »(نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 43)پیامبرانش را در میان انسان ها  مبعوث ساخت و پی در پی رسولان خود را به سوی آنها فرستاد تاپیمان فطرت را در آنها مطالبه نمایند و نعمت های فراموش شده را به یاد آنها آوردند و با ابلاغ دستورهای خدا حجت را بر آنها تمام کنند و گنج های پنهانی عقل ها را آشکار سازند .

بر این اساس لازم است مربیانی که قصد دارند افراد بشر و والدینی که می خواهند فرزندانشان را بر اساس خواست خدای متعال تربیت کنند لازم است که دستور العمل هایی را به کار ببرند که از سوی انبیاء و اولیاء الهی بیان شده و مطابق فطرت انسان است نه این که تمام همت ایشان فراگیری  و بکار بردن دستور العمل های مربیان بی خدا و غریبه با علم فطرت انسانی است .

پس تربیت دینی یعنی بکار بردن و اعمال مداوم دستورات مطابق فطرت حقیقی انسان در رابطه با متربیان تا جایی که تمامی شئون حیات مادی  و معنوی ایشان به جایی برسد که خدای متعال آن را نهایت سیر ایشان برای کمال قرار داده است ، جسمی سالم و هوشی سر شار داشته و در روابط فردی  و اجتماعی خود موفق باشند و در نهایت امر نیز موفق به وصال و لقاء الهی شوند ، این جاست که همه به سعادت حقیقی می رسند .