خادم الاسلام

تربیت در اصل از ریشه « ربب » به معنای سوق دادن مداوم شیء به سوی کمال و رفع نقص هایش می باشد . (التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج‏4، ص: 18)

راغب اصفهانی نیز می گوید :

(الرَّبُ‏ فی الأصل: التربیة، و هو إنشاء الشی‏ء حالا فحالا إلى‏ حدّ التمام‏،)( مفردات ألفاظ القرآن، ص: 336)رب در اصل تربیت است و تربیت یعنی ایجاد شی ء به تدریج از حالتی به حالت دیگر تا به حدتمام برسد .

بنابر این مربی کسی  است که یک شی ء را  به تدریج از حالتی به حالت دیگر سیر می دهد تا اورا به حدتمام برساند .

باید توجه داشت که  تدریجی بودن تربیت در معنای لغوی او مورد نظر قرار گرفته است .لذا صل در تربیت و پرورش تدریجی بودن است بنابر این افعالی که مربیان به صورت مقطعی  وآنی انجام می دهند تربیت به معنای حقیقی آن نخواهد بود .

هم چنین باید دانست که تربیت دینی ، یعنی شکوفا نمودن استعدادهای درونی و فطری انسان و خدای متعال انبیاء الهی را  برای شکوفا کردن آن استعداد های فطرتی به سوی جوامع بشری فرستاده است . 

به همین دلیل است که امیرالمؤمنین ، علی علیه السلام در انگیزه و هدف فرستادن پیامبران الهی از جانب خدای متعال  می فرمایند :

« ِفَبَعَثَ‏ فِیهِمْ‏ رُسُلَهُ‏ وَ وَاتَرَ إِلَیْهِمْ أَنْبِیَاءَهُ لِیَسْتَأْدُوهُمْ مِیثَاقَ فِطْرَتِهِ وَ یُذَکِّرُوهُمْ مَنْسِیَّ نِعْمَتِهِ وَ یَحْتَجُّوا عَلَیْهِمْ بِالتَّبْلِیغِ وَ یُثِیرُوا لَهُمْ دَفَائِنَ الْعُقُولِ »(نهج البلاغة (للصبحی صالح)، ص: 43)پیامبرانش را در میان انسان ها  مبعوث ساخت و پی در پی رسولان خود را به سوی آنها فرستاد تاپیمان فطرت را در آنها مطالبه نمایند و نعمت های فراموش شده را به یاد آنها آوردند و با ابلاغ دستورهای خدا حجت را بر آنها تمام کنند و گنج های پنهانی عقل ها را آشکار سازند .

بر این اساس لازم است مربیانی که قصد دارند افراد بشر و والدینی که می خواهند فرزندانشان را بر اساس خواست خدای متعال تربیت کنند لازم است که دستور العمل هایی را به کار ببرند که از سوی انبیاء و اولیاء الهی بیان شده و مطابق فطرت انسان است نه این که تمام همت ایشان فراگیری  و بکار بردن دستور العمل های مربیان بی خدا و غریبه با علم فطرت انسانی است .

پس تربیت دینی یعنی بکار بردن و اعمال مداوم دستورات مطابق فطرت حقیقی انسان در رابطه با متربیان تا جایی که تمامی شئون حیات مادی  و معنوی ایشان به جایی برسد که خدای متعال آن را نهایت سیر ایشان برای کمال قرار داده است ، جسمی سالم و هوشی سر شار داشته و در روابط فردی  و اجتماعی خود موفق باشند و در نهایت امر نیز موفق به وصال و لقاء الهی شوند ، این جاست که همه به سعادت حقیقی می رسند .